Hallo!
Wat leuk dat je mijn blog bezoekt. Waarschijnlijk ben je zelf slechthorend, kom je in aanmerking voor een Cochleair Implantaat (CI), is er iemand anders in je omgeving die een CI overweegt of ben je anderszins geïnteresseerd in de wondere hoorwereld van een CI-gebruiker.
Nu kan ik je om te beginnen heel veel vertellen over mijn creatieve baan als redacteur en projectmanager, mijn passie voor toneelspelen, of de nachtelijke avonturen van een vrijgezelle vrouw in Rotterdam. Maar dan wijk ik natuurlijk af van het onderwerp. Laat ik me daarom vooral uitweiden over: de ontwikkeling van mijn slechthorendheid en de keuze voor mijn CI.
Op 28 oktober 1982 kwam ik ter wereld in het pittoreske dorpje Hellevoetsluis, onder de rook van Rotterdam. Met tien vingers en tenen én twee goede oren. Ik hield van muziek en entertainen. Als kind trok ik graag de verkleeddoos open en playbackte ik Madonna met mijn zussen en vriendinnetjes. Eenmaal puberend was ik idolaat van Take That; ik kende àlle songteksten en draaide elke nieuwe cd op REPEAT. Dat laatste tot grote ergernis van mijn omgeving. Ik ben opgegroeid in een “horende wereld”. Maar slechthorendheid was geen vreemde voor mij. Mijn moeder en zus horen allebei slecht.
Vanaf mijn twintigste kreeg ik te maken met situaties waarin ik niet iedereen altijd even goed kon verstaan. Zo schonk ik wel eens een DROGE witte wijn in voor een gast, terwijl die toch echt om een RODE wijn had gevraagd. Ongemakkelijk, maar door mijn stralende glimlach kwam ik ermee weg. Ondertussen wist ik wel beter…
Vanaf dat moment ging mijn gehoor steeds iets verder achteruit en moest ik elke keer een nieuwe manier vinden om te leren omgaan met mijn gehoorverlies. Een weg van vallen en opstaan. Ik leerde om slim gebruik te maken van alle middelen die de gesproken taal kracht bijzetten: lichaamstaal, gezichtsuitdrukkingen, intonaties en natuurlijk liplezen. Ik kreeg veel meer aandacht voor mijn gesprekspartners, een leuke bijkomstigheid.
Maar er kwam een moment, dat de inspanningen die ik moest leveren, niet meer in verhouding stonden met de restjes informatie die ik er nog uit kon peuteren. Dat moment kwam in de herfst van 2012. Ondertussen droegen mijn zus en moeder 7 respectievelijk 4 jaar een CI. Ik zag hun wereld voor mij openen. Zij konden véél meer horen dan ik en namen weer zeer actief deel aan gesprekken. Mijn moeder pakte zelfs weer haar passie voor pianospelen op! Ik wist al snel; dat ding moet ik ook hebben! En zo geschiedde…
Zo mag ik het horen! 
Ik herken heel veel in je verhaal ik ontvang op die dag mijn Neptune
Wat spannend Jacqueline! Ik heb ook voor de Neptune gekozen. Ik ben ontzettend benieuwd. Veel succes!