Er gaat niets boven een geestverruimend stukje rennen op z’n tijd. Zeker als het zonnetje schijnt en de stoeptegels droog zijn. Het kwam weinig voor de afgelopen maand. Maar na vijf opeenvolgende dagen van stralend weer had ik geen geldig excuus meer om niet in mijn hardloopschoenen te klimmen.
En dus ging ik eropuit om mijn hoofd leeg te maken en mijn conditie weer een boost te geven. Het was voor het eerst dat ik ging rennen met mijn Neptune. Even een reclameboodschap tussendoor: Het sporten met de Neptune is een uitkomst. Je klikt hem waar je maar wilt: in je haar(band), aan je shirtje of arm en je kunt los! En je kunt er dus ook een MP3 speler op aansluiten. Dit laatste heb ik overigens nog niet geprobeerd, maar dat komt nog!
Na een kleine 20 minuten joggen moest ik echt even stoppen. Niet dat ik moe was, hoewel je voor een functionele pauze natuurlijk niet per sé moe hoeft te zijn. Ik naderde een grote begraafplaats en het was daar alles behalve doodstil. Integendeel, ik hoorde zoveel geluiden dat ik automatisch vaart minderde en stapvoets verder ging om te kunnen genieten van al deze auditieve indrukken. Ik hoorde vogels, eenden, ganzen (wat kunnen die krijsen!) het ruisen van de wind en het spetteren van water.
Deze momenten zijn goud waard. Want ondertussen gaat het leven gewoon door en word ik soms opgeslokt door alledaagse dingen. Maar het ervaren van geluid is nog lang niet normaal of vanzelfsprekend voor mij. Ik ben blij dat ik daar af en toe een pauze voor kan nemen en van mag genieten.